22 ene 2016

El cochecito: ¿pies, para qué os quiero?

No verán publicouse neste mesmo blog unha entrada acerca de películas para pensar sobre tecnoloxía . Non quixera enumerar os case 101 erros da lista nin sinalar a ignorancia do autor, simplemente irei pouquiño a pouco profundizando en algunha das ausencias (ou presencias) da lista.

En 1960 estrenouse en España “El cochecito” unha comedia dirixida por Marco Ferreri e baseada na obra Pobre, paralítico y muerto de Azcona (que tamén será guionista na peli). O elemento central desta cinta é un “cochecito”, unha silla de rodas motorizada grazas a cal persoas con problemas de mobilidade que se verían marxinadas ou condenadas a estar recluídas no fogar poden integrarse na sociedade e levar unha vida satisfactoria. O cochecito dalles a autonomía que necesitan para seguir relacionándose co mundo, pero que pasa cando eres o único que non dispón desa tecnoloxía?

O gran Pepe Isbert, protagonista do film, dá vida a un señor que ten a desgracia de ser o home con mellor saúde do seu grupo de amigos e verse, por iso, marxinado. Todos os seus compañeiros teñen problemas de mobilidade e disfrutan dun cochecito que lles fai poder seguir saíndo a rúa pero tamén “camiñar” máis rápido e ir máis lonxe cansándose menos, todo isto fai que don Anselmo (Isbert) se vexa marxinado e sinta a necesidade de mercar un cochecito que realmente non precisa.

Ata aquí a película, non quero facer spoilers nin comentar os finais da película (a censura franquista non permitiu que o final da peli fose uno, grande y libre e tiveron que rodar un alternativo). A película móstranos a un grupo de persoas que dispoñen dunha tecnoloxía debido a unha necesidade específica pero que xera un sentimento de marxinación a quen non dispón dela, creando necesidades de consumir na xente que os rodea. A tecnoloxía excluíndo e xerando consumismo, unha persoa sa desexando estar enferma para poder usar unha silla motorizada coma os seus colegas: “Cosas veredes, Sancho”.

Os que foron os últimos en ter Whatsapp (ou Telegram) do seu grupo de amizades seguro que saben do que falo: non estar enterado da última novidade, do último cambio de plans ou da nova quedada. Ser o último en enterarse de todo.

               -Veña, pois quedamos en dúas horas na do Luís, ok?
               -Ok. Quen avisa a Mijeliño que el non ten wachá?

Quen foi o voso “Mijelinho”? Esa persoa da que alguén se tiña que acordar, ese do que hai que estar pendiente para que se entere das cousas como se fose parvo.

               -Ai Mijeliño, compra un esmarfon e tira a porquería esa!

O pobre de Mijeliño non debía saber que para non ser uns marxinados estamos obrigados a usar as mesmas ferramentas. Polo menos así o asegura un estudo do Centro Reina Sofía: os mozos e mozas que non usen as redes sociais están en risco de exclusión**.


E vós que? Tendes todos un “cochecito” no bolsillo?


_________________________________________________________________________________
**Aquí podedes consultar o estudo completo: Jóvenes y comunicación. La impronta de lo virtual.

4 comentarios:

Sergio dijo...

Los 99+2 no fueron cosa de un "autor", lo divertido fue que mucha gente aportó títulos. Eso sí, mola empezar a profundizar algo más en las reflexiones como esta.

Juan dijo...

Buaaaaaaaaaaaaa..... Buaaaaaaaaaaaa....... Mamiiiiiiiiiii... me criticaaaaaaaaaaaaaaaron...... Buaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa...............

Anónimo dijo...

jejej qué buena la peli. Me recuerda al cole, había amig@s que querían tener aparato, o gafas...

Anónimo dijo...

ahora he leído el artículo del periódico sobre el estudio:
- Puede ocurrir exclusión realmente si no hay intención de excluír por parte del grupo o si la persona no se siente excluída?
- Creo que la exclusión social es algo más complejo que el uso del wasapp o no, o el seguir una serie o no... Depende p.ej. de si tu entorno es abierto a personas que son diferentes, o en qué grupo una persona quiere incluírse, o qué es lo que esa persona considera importante para sentirse incluída (es una actualización 24h necesaria?).
- Claro que hacer "lo que hacen tod@s" puede ponerlo más fácil (?), pero está la pregunta: es de verdad satisfactorio si por eso hago cosas que no me gustan y cambio mi personalidad de una manera que no quiero? (otra cosa es que lo quiera hacer...)
- Hay maneras de sentirse y mantenerse incluída... hace falta quizás ser más activa y defender el propio carácter... pero funciona, con 26 años sin facebook y sin what's up (si se quiere...), al menos para lo que a mí me interesa ;)